Rozdział 2 "Wschód słońca" VI

-Zostaw mnie!- krzyknęła wystraszona Hana odskakując w bok.

-Ciociu! To ja. Nie bój się.-powiedziała zdyszana Tosia.

-Przepraszam.- odparła chrypiąc blondynka patrząc na dziewczynkę przepełnionymi łzami błękitnymi oczyma.-Musiałaś się wystraszyć.

             Soszyńska tylko nieśmiało uśmiechnęła się do Goldberg i przysiadła na trawie obok niej.

-Pobiegłaś za mną? Dlaczego?- zapytała wprost ginekolog ocierając rękawem mokre policzki.

-Uciekłam tacie, bo chciał Cię później sam poszukać. Powiedział, że musisz mieć czas, żeby sobie pomyśleć i uspokoić.

-Miał rację. Poza tym to niebezpieczne, żebyś sama chodziła po lesie. To nie jest miejsce dla dziecka.

-To chodź! Wrócimy razem do taty albo do domku.

-Tosiu- zwróciła się do dziewczynki chwytając jej twarz w obie dłonie.- Ta cała sytuacja jest bardzo trudna. Wiesz, co działo się jeszcze jakiś czas temu w moim życiu. Sama widzisz, że nie jestem już taka, jak wtedy, gdy się poznałyśmy.

-No i co z tego? Przecież i tak cię kochamy.

-Wiem, wiem o tym.- wyszeptała wzruszona. Kontynuowała  starając się opanować emocje.- Udowadniacie mi to cały czas. Tylko, że ja już nie potrafię dać Wam tego samego. Jedynie sprawiam Wam przykrość.

-Wcale nie. Tata jest przy Tobie taki uśmiechnięty.

-To tylko pozór. Ma ze mną sporo problemów. Powiedziałam wiele przykrych słów i zrobiłam mu dużo złych rzeczy.- powiedziała kręcąc przecząco głową.- To zostaje niestety na zawsze tutaj, w sercu.- kończąc położyła Tosi dłoń na klatce piersiowej.

-Wstawaj. Odprowadzę Cię na miejsce.

                Goldberg wstała z ziemi i wyciągnęła rękę w stronę małej. Leniwie ruszyły w stronę skraju lasu. Przez cały czas milczały.

-Hana, Tosia!- usłyszały po dobrych 10 minutach marszu.- Gdzie wyście były? Szukałem Was i się martwiłem.

                 W ich stronę biegł Piotr. Widać było na jego twarzy zdenerwowanie mieszające się ze strachem.

-Nic Wam się nie stało? Wszystko ok?

-Jak widzisz wszystko dobrze.- odpowiedziała Hana przerywając tym samym wywód mężczyzny.- No to Tosiu wracaj z tatą na te kajaki, a ja wracam do domku.

-Co? Ty chyba zwariowałaś, jeśli myślisz, że puszczę Cię teraz samą przez ten las. Będzie jeszcze kiedyś okazja, żeby tu przyjechać i popływać.

-Właśnie. Tata ma rację. Poza tym i tak nie mam już ochoty na te kajaki.

-Jak chcecie.- odparła obojętnie dziewczyna. Dodając cicho do Piotra.- Tylko jakoś wcześniej nie przeszkadzało Ci to, że sama wybiegłam do tego lasu. Byłeś zajęty tą cizią od łódek.

             Gawryło zmieszał się całkowicie na słowa ukochanej. W tym czasie Tosia szła już przed parą w stronę przystani. Poszli za nią. Atmosfera między nimi w dalszym ciągu była napięta. Nie odzywali się do siebie. Pierwszy nie wytrzymał chirurg.

-Możesz wreszcie przestać. Zachowujesz się jak dziecko.- powiedział chwytając ją w łokciu.

-Puść mnie. Poza tym nie mam zamiaru o tym z Tobą rozmawiać, a już na pewno nie przy Tosi.- stwierdziła ucinając ginekolog wyrywając rękę z jego uścisku. 

              Maszerowali ponad 30 minut. Dziewczynka starała się jakoś załagodzić sytuację widząc, że zarówno Hana, jak i Piotr są w nie najlepszych humorach. Co chwilę starała się ich oboje wciągnąć w rozmowę, ale nie wychodziło jej to. Gdy już dotarli na miejsce każde z nich zajęło się sobą. Tosia z Haną zaczęły przygotowywać na szybko jakiś posiłek, a Piotr w tym czasie pakował ich rzeczy. Gdy zjedli uporządkowali do końca domek i wpakowali bagaże do samochodu. Zdali stancje i udali się w podróż do Warszawy. Soszyńska podobnie jak w poprzednią stronę szybko usnęła. Lekarka ciągle wpatrywała się w boczną szybę. Brunet natomiast skupił się na jeździe samochodem. Ciszę przerwało tylko grające radio. Gdy już dojeżdżali do stolicy rozdzwonił się telefon lekarza. Pospiesznie zaczął szukać komórki w kieszeniach. W końcu wyciągnął ją i spojrzał na wyświetlacz. 

-Hana mogłabyś?- zwrócił się błagalnie do kobiety.

            Ta tylko przewróciła oczami i wzięła telefon od mężczyzny. 

-Cześć Magda. Piotr prowadzi i nie mógł sam odebrać.

-….

-No tak. Już wracamy do Warszawy. Powinniśmy być jakoś do godziny na miejscu.

-….

-No to dobrze. Może umówimy się tam w kawiarni koło ciebie?

-…

-Dobrze. Zadzwonimy jak już będziemy i zaczekamy na ciebie.

-….

-Cześć.

              Blondynka skończyła dosyć szybko rozmowę. Musiała przyznać, że była kochanka jej faceta była dla niej dziwnie miła. Może jednak się zmieniła. 

-Magda prosiła, żebyśmy przywieźli od razu Tosię, bo jej rodzice przyjeżdżają w odwiedziny wieczorem i chce, żeby mała już była w domu.

-No to ok. Mamy przyjechać tam do niej tak?

-Tak. Do tej kawiarni na osiedlu. O 17 powinna po nią być.- powiedziała dziewczyna wrzucając telefon do schowka i wróciła do swojej przerwanej czynności.

              Już godzinę później byli już lodziarni. Usiedli przy stoliku.

-To co macie na coś ochotę?- zapytał mężczyzna.

-Kupisz mi lody?- odparła Tosia.

-To leć sobie wybrać i zaraz przyjdę. A Ty coś chcesz?- zwrócił się do Hany.

-Nie dzięki.- odpowiedziała nie patrząc nawet na niego.

            Zrezygnowany poszedł w  ślad za córką. Dziewczyna została sama przy stoliku. Była zmęczona tym wszystkim. Po chwili Piotr z małą wrócili ze swoimi zamówieniami.  Usiedli obok niej i zajęli się jedzeniem. Żartowali  i rozmawiali przy okazji. Hana wyłączyła się całkowicie i przez okno wypatrywała Magdy. Zastanawiała  przy okazji nad tym, jak będzie teraz wyglądało jej życie. Nie umiała dojść do żadnych nowych wniosków. Nie miała obecnie żadnego celu. Straciła sens życia. 

-Ciociu, kiedy będę mogła znowu do Was przyjechać? Ten weekend był świetny.- Hanę z transu wyrwał roześmiany głos siedmiolatki.

-Słucham? To zależy od Twoich rodziców.- odparła krzywo uśmiechając się do dziewczynki.

-Pewnie znowu niedługo się zobaczymy.- obiecał Piotr.

             W oddali zobaczyli zbliżającą się matkę Tosi. Na jej twarzy gościł serdeczny uśmiech.  W jej przypadku było to strasznie dziwne. Młoda Soszyńska natychmiast pobiegła i wtuliła się w ramiona brunetki. Widać było, że stęskniła się za nią. Po krótkiej wymianie grzeczności i rozmowie na temat wyjazdu przyszedł czas na pożegnania. Tosia najpierw wskoczyła na Piotra i mocno go wyściskała dziękując mu za wyjazd. Następnie ku zdziwieniu zebranych to samo spotkało Hanę. Mała mocno się do niej przytuliła i ucałowała w policzek.

-Wiem, że naprawdę kochasz mojego tatę. Mam nadzieję, że się Wam ułoży i będziecie szczęśliwi, tak jak wcześniej. Bardzo bym tego chciała.- wyszeptała dziewczynka do ucha lekarki.

           Goldberg wmurowało. Patrzała tylko na oddalające się postacie Soszyńskich analizując słowa Tosi. 

-Jedziemy do domu?- zapytał Piotr ściskając delikatnie dłoń kobiety wyrywając ją tym samym z zamyślenia.

-Tak.- rzuciła krótką odpowiedziedź i ruszyła do samochodu.

              W ślad za nią udał się Gawryło. Dotarli do mieszkania chirurga. Cały czas nie wypowiedzieli do siebie żadnego słowa. Chociaż oboje strasznie ta cisza denerwowała to nie chcieli pierwsi wyciągać ręki. Jednak w dalszym ciągu wzajemnie byli na siebie wściekli za całą tą wcześniejszą sytuację. Każde z nich zamknęło się w osobnym pokoju. Hana zaszyła się w sypialni, a Piotr siedziała w swoim gabinecie nad papierami. Tak samotnie minęło im całe popołudnie. Wieczorem Goldberg zrobiła kanapki dla siebie i mężczyzny. Jednak nie chciała z nim spotkać, więc szybko wróciła do siebie.  Po kolacji jedynie przebrała się w piżamę i wskoczyła pod kołdrę. Była strasznie zmęczona. Słyszała jeszcze krzątającego się po mieszkaniu Gawryłę i po krótkim czasie usnęła.  

         Dookoła było ciemno, a w powietrzu unosił się zapach stęchlizny. Leżała na zimnej podłodze. Była naga. Jej ręce były skute kajdankami.  Nad nią stał On. Zapinał pasek swoich spodni. Cały czas płakała. Nie dowierzała w to, co przed chwilą się stało. Chris niebezpiecznie nachylił się nad nią i uśmiechał się szyderczo. 

-Już nigdy o tym nie zapomnisz. Do końca życia będziesz z tym żyć dziwko.- zaśmiał się tubalnie.

                Otworzyła oczy. Kolejny raz miała ten sam sen. Przetarła dłońmi twarz. Bała się, że słowa tego faceta będą prorocze i już nigdy się od tego nie uwolni. Drżała. Tym razem jednak coś poczuła. Jakby impuls, który spowodował, że musiała coś zrobić. Jakoś zadziałać. Musiała w końcu wziąć się w garść i unormować swoje życie na nowo.  Musiała po raz kolejny ułożyć swoje rozbite na kawałki serce w jedną całość.  Musiała spróbować jeszcze raz.  Wstała szybko z łóżka i niepewnie wyszła z sypialni. Po omacku dotarła do salonu. Na kanapie ujrzała śpiącego Piotra. Wyglądał na równie zmęczonego tym wszystkim, co ona.  Podeszła powoli w jego stronę i kucnęła u jego boku. Oparła swoje czoło o jego ramię, a dłonią pogładziła policzek, który następnie ucałowała. 

-Czemu nie śpisz?- usłyszała zaspany głos mężczyzny.

-Kochaj mnie.- wyszeptała Hana.

-Co?- zapytał patrząc jej w oczy zdziwiony  prośbą płynącą z jej ust.

-Kochaj mnie- powtórzyła niemal niesłyszalnie kobieta.- Pragnę Cię tu i teraz.

                 Nie pozwoliła mu nawet dojść do słowa. Goldberg nachyliła się nad jego twarzą i wpatrując się w jego zielone oczy musnęła delikatnie jego usta. Był zszokowany jej pocałunkiem. Dziewczyna nie widząc z jego strony reakcji ponownie go pocałowała. Tym razem już bardziej namiętnie. Odwzajemnił jej pieszczotę. Przyciągnął ją mocno do siebie.  Wgramoliła się na niego niezdarnie i usiadła na nim okrakiem. Ponownie przylgnęła ustami do niego. Ich języki zaczęły toczyć zacięty bój.  Piotr wplótł obie dłonie w jej włosy i przyciągnął ją maksymalnie do siebie. Kobiecie dosłownie spadł jakiś kamień z serca. Poczuła jego bliskość. Zaczęła totalnie odpływać. Zapomniała o wszystkim. Tego właśnie potrzebowała. Zrozumiała jak tęskniła za jego obecnością. Czując na sobie jego dotyk przypomniał jej się każdy, wspólnie spędzony moment. Wróciły do niej dawne uczucia. Zaczęła nabierać pewności względem niego.  Z każdym gestem przypominała sobie kolejny fragment jego ciała. Zjechała ze swoimi pocałunkami na policzek i dalej ścieżką przez szyję zatrzymując się na jego nieosłoniętym torsie. Jego ręce błądziły po jej delikatnych plecach.  Całych czas wzdrygała się pod jego dotykiem, ale właśnie tego pragnęła.  Gawryło ponownie przyciągnął jej twarz ku sobie. Wpił się w jej usta jednocześnie siadając.  Tym samym Goldberg wylądowała na jego kolanach. Mężczyzna przesunął swoje pieszczoty na jej szyję. Kobieta przymknęła oczy. Oddała mu się całkowicie we władanie. Zdjął z niej luźną koszulkę.  Zjechał ponownie niżej. Pieścił każdą pierś blondynki. Wzmagało się w nich pożądanie.  Ponownie poczuła język ukochanego na swoim obojczyku. Dłonie chirurga zawędrowały  na jej  pośladki. Chwilę później uniosła się w górę. Otworzyła oczy. Zorientowała się, że Piotr trzyma ją na rękach i idzie z nią do sypialni. Uśmiechnęła się jedynie na to i zaczęła delikatnie muskać palcami jego mięśnie na ramionach. Ustami natomiast całowała jego tors. W sypialni opadli na łóżko.  Lekarz położył się na niej. Wgniótł ją swoim ciężarem  w materac. Zsunął powoli z niej spodenki. Zaprzestał wszystkiego. Jej oczy były  całkowicie nieobecne.  Pogładził jej policzek i  patrzył na nią zamglonymi oczyma. Obserwował każdy jej ruch.  Nie był pewny, czy to wszystko idzie w odpowiednią stronę.  Hana oprzytomniała.

-Zrób to.- wyszeptała nieśmiało kobieta.

             Piotr uśmiechnął się ciepło w jej stronę. Wstał i zdjął z siebie bokserki.  Ponownie położył się na dziewczynie. Pocałowali się. Byli gotowi. Poczuła, jak powoli wsuwa się w nią. Zabolało ją, czego wyrazem był grymas na twarzy. Jej ciało nie było przyzwyczajone, a wydarzenia ostatniego czasu dawały o sobie znać. Widocznie wszystko jeszcze nie było wygojone. Strużka krwi popłynęła po jej udzie. Zacisnęła dłonie na jego umięśnionych plecach.  On delikatnie ścisnął jej ramiona i przejechał wzdłuż jej rąk. Przesunął je nad jej głowę i splótł ze sobą ich palce. Poruszali się niespiesznie. Delektowali się sobą po tak długim czasie. Ich ruchy były płynne. Ciche jęki wyrywały się im z ust, a oddechy z każdą chwilą przyspieszały. Krótko później zaczęli szczytować tłumiąc okrzyk spełnienia w pocałunku.  Opadł zmęczony u jej boku. Położyła się tyłem do niego, a mężczyzna niewiele myśląc zagarnął ją do siebie. Wtulił się w jej plecy normując oddech. 

-Dziękuję.- cicho wyszeptała Hana.

            W odpowiedzi Piotr jedynie pocałował jej obojczyk i po chwili zasnął. Jego dłoń spoczęła na jej brzuchu. Goldberg nakryła ją swoją i mocno do siebie przycisnęła. Była bardzo zmęczona, ale szczęśliwa i spełniona.  W jej życiu nastąpił jakiś przełom. Dostała nadzieję, że jest coś w jej życiu, co pomoże jej zapomnieć o wszystkich przykrościach, których doświadczyła. Tosia miała w pełni rację.  Kochają się i potrzebują. Niezależnie od wszystkiego.

Witamy! To już ostatnia część. Mamy nadzieję, że podobało Wam się. Liczymy na Wasze komentarze. Pozdrawiamy! Agatka & Agnes <dla niektórych Znawczyni & Fanatyczka>