Rozdział 1 "Krok do obłędu" VI

       Po niecałych trzydziestu minutach w mieszkaniu chirurga byli już wszyscy. Każdy w grobowym nastroju krążył myślami wokoło Hany. Kolejny raz przesłuchiwali nagranie przyniesione przez Szymona i przeglądali list, który był do niego dołączony.

- Szymon, ale powiedz jak to możliwe, że nie wiesz skąd ta płyta znalazła się u ciebie? – zapytała podenerwowana Lena.
-Mówiłem już, że nie wiem. Ktoś musiał podrzucić ją do mojego gabinetu wczoraj rano. Dzień wcześniej wieczorem, kiedy wychodziłem nic nie zostawiałem na biurku.- kolejny raz wytłumaczył Dryl.
-Hana mówiła mi, że wszystkie materiały dotyczące leczenia Jamesa zniknęły wraz z nim.
- No, bo tak było. Nie mam pojęcia, skąd ten ktoś zdobył to nagranie.
- Dlaczego nie powiedziałeś jej od razu po tej rozmowie z nim, że coś jej może grozić? Przecież dzięki temu wiedzielibyśmy natychmiast, że coś jest nie tak.- drążyła dalej Starska.
- Sama słyszysz, że on powiedział to w złości. Uznałem, że nie mówił tego poważnie, więc nie było potrzeby, żeby martwić Hanę. Ja jestem ciekaw, kto to podrzucił.
-Tak. Właśnie widać, że nie było potrzeby. Psychicznie chory mąż uprowadził ją od tak sobie, a można było temu zapobiec.- odparła z wyrzutem internistka.
-James musi mieć z tą osobą kontakt, bo zna jego zamiary. Widocznie wyrzuty sumienia się odezwały.
-Kochani- wtrąciła się słuchająca ich do tej pory Maria.- My na to nic nie poradzimy. Trzeba zadzwonić na policję. Mamy praktycznie dowody na to, że Hana od tak nie zniknęła tylko James ją porwał. Sami go nie znajdziemy.

        Lena i Szymon jedynie pokiwali twierdząco głową. Policjanci zjawili się po kilkudziesięciu minutach. Przyjęli zawiadomienie i zabezpieczyli nagranie. Trójka lekarzy złożyła zeznania. Jedynie Piotr cały czas siedział milczący. Nie zamienił z nikim ani słowa. Wyłączył się całkowicie z tego, co się wokoło niego dzieje. W uszach huczały mu dalej słowa Coldwella grożącego, że on i Hana pożałują, jeśli Goldberg go zostawi. W jego głosie wyczuł pewną desperację i agresję. Bał się, że ten facet wyrządzi jej jakąś krzywdę, o ile już tego nie zrobił. Poczuł dłoń na swoim ramieniu.

-Piotr wiem, że ci ciężko, ale Hana wróci do nas cała i zdrowa. Zobaczysz.- rzekła krzepiąco Lena.
-Idź już. Chciałbym zostać sam.- odparł Gawryło patrząc na nią nieprzytomnym głosem.

         Kobieta nic już nie powiedziała. Wyszła, a chirurg ponownie został sam. Łzy pociekły mu po policzku. Czuł się bezsilny, bezradny jak małe dziecko. Wyciągnął z barku butelkę i zaczął pić. Potrzebował jakiegoś znieczulenia. Chciał, żeby to wszystko okazało się tylko złym snem. Oczami wyobraźni widział ukochaną, która staje teraz w drzwiach jego mieszkania. Uśmiecha się i mówi, że tylko na chwilę wyszła i już wróciła. Wziąłby ją w ramiona i nigdy nie wypuszczał, ale rzeczywistość była brutalna.


          Hana powoli otwierała oczy. Wszystko ją bolało. Czuła specyficzny smak krwi w ustach, a do tego trudno jej było oddychać. Najwidoczniej musiała mieć mocno obite żebra. Tym razem nawet nie miała siły wstawać. Jedynie mimo bólu przewróciła się na plecy tak, żeby widzieć okienko. Była noc. Starała się zebrać myśli. Była pewna, że zaczęli jej już szukać. Minęło tyle czasu, że z pewnością Piotr zdążył wszystkich zaalarmować. Chciała być teraz przy nim. Miała nadzieję, że niedługo skończy się ten koszmar. Przymknęła oczy. Była zmęczona. Miała dość. Drzwi zaskrzypiały. Spojrzała w ich stronę.

-Trzymaj.- powiedział mężczyzna rzucając jej w twarz kromką chleba i stawiając przy twarzy miskę z wodą.- Musisz być w formie, bo mam wobec ciebie jeszcze dużo planów, kochanie.
-Czego ode mnie chcesz?- spytała Goldberg przeszywając go wzrokiem.-Zwariowałeś?- kończąc mówić poczuła kolejne już uderzenie w policzek.
-Nie mów tak do mnie.-zaczął szeptać trzymając mocno twarz lekarki przy sobie i patrząc jej w oczy.- Lepiej bądź grzeczna to może trochę szybciej się to skończy.
 
        Kobieta czuła oddech oprawcy na swojej skórze. Bała się. Widziała w jego oczach, że jest zdolny do wszystkiego. Nie puszczał jej twarzy. Pocałował ją zapalczywie wdzierając się w jej usta językiem. Zdębiała. Poczuła jego dłoń pod swoją bluzką.

-Jesteś idealna.- powiedział zrywając z kobiety koszulkę.
-Jesteś chory. Wypuść mnie!- krzyknęła przerażona Hana.
-Ci.- powiedział przystawiając jej palec do ust.- Będzie ci dobrze. Zobaczysz. Musisz się przyzwyczaić.

         Goldberg zebrała się w sobie i ostatkiem sił zaczęła się szarpać. Musiała walczyć. Chciała mu się wyrwać. Facet nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Wymierzył jej cios prosto w brzuch. Kobieta zgięła się w pół. Poddała się. Mężczyzna zerwał z niej pospiesznie ubranie. Czuła na sobie jego pożądliwy wzrok i dotyk na całym ciele, który sprawiał ból. Zacisnęła oczy i łzy popłynęły po jej policzku. „Proszę, zostaw mnie.”- szeptała kobieta łkając. Chciała, żeby to wszystko skończyło się jak najszybciej. Nie wiedziała, ile minęło od momentu, w którym wyszedł po zaspokojeniu siebie. Ona dalej leżała w tej sam pozycji, w której ją zostawił. Płakała. Zaczęła się modlić. Pierwszy raz od wielu lat. Błagała, żeby ktokolwiek jej pomógł.


            Następnego dnia Piotr musiał stawić się na komisariacie, aby złożyć zeznania w sprawie uprowadzenia lekarki. Skacowany spędził kilka godzin w pokoju przesłuchań, gdzie zadawali mu po kilka razy te same pytania. Pytali dosłownie o wszystko. Chcieli wiedzieć o całej jego znajomości z Haną, o feralnym dniu i nocy, kiedy zniknęła. Sprawdzali jego alibi. Miał wrażenie, że gra w jakiejś beznadziejnej farsie. Najwidoczniej podejrzewali go. Był poirytowany tą całą sytuacją. Na domiar złego Tretter wysłał go na przymusowy urlop, bo nie chciał go widzieć przy pacjentach, gdy głową jest zupełnie gdzieś indziej. Dni zaczęły uciekać mu w zastraszającym tempie. Od czasu zniknięcia Hany minął już przeszło tydzień, a policja dalej nie mała żadnych wieści na jej temat. Dzisiaj, podobnie jak każdego dnia ostatnio, siedział sam w mieszkaniu blondynki. Policjanci na samym początku potrzebowali go jako świadka przeszukania jej mieszkania. Co prawda, nic to nie pomogło w śledztwie, ale dzięki temu miał klucze i mógł przychodzić tutaj codziennie. To miejsce sprawiało, że czuł jakąś bliskość ukochanej. Podtrzymywał swoją nadzieję, że się odnajdzie. Z nikim nie rozmawiał. Odsunął się od przyjaciół. Chodził jedynie z kąta w kąt po całym domu pani doktor i myślał o niej cały czas. W pewnym momencie wychodząc z jej sypialni strącił na ziemię jakiś jej notatnik, który rozpadł się na ziemi. Schylił się by go pozbierać. Biorąc do ręki zwrócił uwagę, że na kilku stronach było napisane jego imię. Musiał to być jej pamiętnik. Mimo, że nie powinien , postanowił go przeczytać. Wziął do ręki zapiski i poszedł do salonu. Usiadł na kanapie i zaczął czytać. Jej notatki zaczynały się od momentu śmierci Jamesa. Z każdym przeczytanym słowem w gardle rosła mu gula. Poznawał jej emocje, uczucia, które towarzyszyły jej w Polsce, kiedy byli razem i kiedy się rozstali. Domyślał się, że Hana musi to mocno przeżywać, bo jest strasznie wrażliwa, ale nie wiedział, że do tego stopnia. Zwłaszcza wzruszyły go fragmenty dotyczące ich dziecka. Łzy cisnęły mu się do oczu. Jego uwagę zwrócił też wiersz napisany przez jego ukochaną. Nie wiedział, że pisze. Uderzyło go to trochę. Musi jej to wszystko wynagrodzić, jak wróci. Zadzwoniła jego komórka odrywając go od wspomnień. Rozmowa była krótka i zwięzła. Po niej ponownie rzucił okiem na kartkę ze słowami utworu napisanego przez Hanę. Czuł, że niedługo coś się zmieni.

O P.
Kochać to znaczy tęsknić.
Tęsknić za Jego bliskością.
Kochać to znaczy pragnąć.
Pragnąć zrozumienia przez Niego.
Pragnąć Jego zaufania.
Pragnąć Jego wierności.
Kochać to znaczy cierpieć.
Cierpieć po Jego stracie.
Kochać to zmieniać się
Na lepsze dla Niego.
Kochać to znaczy móc.
Móc przy Nim być sobą.
Kochać to znaczy chcieć.
Chcieć walczyć- przy Nim mogę.
Chcieć żyć- przy Nim mogę.
Kochać to znaczy oczekiwać.
Oczekuję ciepła- od Niego mogę.
Oczekuję bezpieczeństwa- od Niego mogę.
Oczekuję odpowiedzialności- od Niego mogę.
Nie mogę jednego…
Zbliżyć się do Niego.  


Witamy! Jednak nas przekonaliście i mimo problemów technicznych udało nam się coś dzisiaj dodać. Czekamy na Wasze komentarze. Pozdrawiamy! Agatka&Agnes